Μπορεί να είναι διαδικτυακή αρβύλα,
μπορεί να είναι σικέ, μπορεί να είναι μια μελωμένη παπάρα με προορισμό να υπηρετήσει
κάποιες ΠΡΟΚΑΤ απόψεις. Μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί ή και χωριστά – όμως ενδέχεται
να είναι και αληθινή ιστορία. Αυτή η τελευταία πιθανότητα με βάζει σε σκέψεις : Αν στην Ελλάδα υπήρχαν μερικές χιλιάδες γέροι σαν τον γέρο της ιστορίας - και με την υπόθεση ότι το παράδειγμά τους θα
ήταν «κολλητικό» -
η χώρα δεν θα γινόταν αυτό που
έγινε…..
Η ιστορία :
Ήταν πρωί, περίπου 8:30, όταν ένας ηλικιωμένος περίπου 80
χρονών, με ράμματα στον αντίχειρά του, έφτασε στο νοσοκομείο. Είπε ότι ήταν
βιαστικός, και ότι είχε ένα άλλο ραντεβού στις 9:00.
Η
νοσοκόμα που τον ανέλαβε ενώ του φρόντιζε τα ράμματα, τον ρώτησε αν είχε άλλο
ραντεβού με γιατρό σήμερα. Ο ηλικιωμένος είπε πως δεν είχε ραντεβού με γιατρό
αλλά έπρεπε να πάει στο γηροκομείο για να φάει πρωινό με τη σύζυγό του. Η
νοσοκόμα τον ρώτησε πως πήγαινε από θέμα υγείας η σύζυγός του. Ο ηλικιωμένος
απάντησε ότι η γυναίκα του ήταν θύμα της νόσου Alzheimer. Της είπε ακόμα ότι η
γυναίκα του δεν ήξερε ποιος ήταν και ότι δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει τα
τελευταία 5 χρόνια.
Η
νοσοκόμα έμεινε έκπληκτη, και τον ρώτησε:
«Και
γιατί συνεχίζεις και πας κάθε πρωί, αφού δεν ξέρει ποιος είσαι;» Ο ηλικιωμένος
χαμογέλασε, χάϊδεψε το χέρι της νοσοκόμας και είπε:
«Δεν με γνωρίζει, αλλά εγώ εξακολουθώ
να ξέρω ποια είναι..»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου