Χρήστος Μποκόρος : Απολογία

Στο Μουσείο Μπενάκη εγκαινιάζει την έκθεσή του ο Χρήστος Μποκόρος,  την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013, στις 8 το βράδυ. Η έκθεση θα διαρκέσει  μέχρι τις  26 Ιανουαρίου 2014.

Κατά δήλωσίν του, ο  Μποκόρος  παιδεύεται «… με το μέτρο στα ζητούμενα του ανθρώπου» . Κι ακόμη στοχάζεται  «…  μια λιτή ευημερία, τα απολύτως αναγκαία στη ζωή μας. Πως θα ορθώσουμε το ανάστημά μας, απαλλαγμένοι από τα περιττά».

Λέει ο εικαστικός καλλιτέχνης :

Συχνά βαρύνομαι από όσα αφελή και ανόητα λέω κατά καιρούς, ερωτώμενος για αυτά που κάνω. Ακόμη κι όταν ενθουσιάζομαι μιλώντας, μετανοώ διαβάζοντας τα λεγόμενά μου. Ωστόσο, συνεχίζω να μιλώ και να γράφω, παρ’ όλη την επίγνωση του επισφαλούς των εκστομίσεων και των καταγραφών. Ίσως γι’ αυτήν ακριβώς την ζωοποιό καταβύθιση στη μετά-νοια να συνεχίζω τη φλυαρία. Κι απ’ τα έργα μου βαρύνομαι, αλλά τουλάχιστον τα έργα μας έχουν από μόνα τους τη δική τους απολογία. Αυτά είναι, ίσως, οι πλέον αμερόληπτοι μάρτυρες και κριτές μας στον κόσμο.

Όσο για το ερώτημα, αν η τέχνη μας έχει νόημα και ποιό είν’ αυτό, δεν αφορά ακριβώς τα έργα μας αλλά εμάς τους ίδιους και τις προσδοκίες μας, ως πρόσωπα και, κυρίως, ως κοινότητα. Μπορεί η διαπραγμάτευση του υψηλού, της ομορφιάς ή της ηθικής να είναι προσωπική μας ευθύνη και αρετή, αλλά μόνον ως κοινωνικά αγαθά αξιώνονται.

Αυτό, πάντως, που αντιλαμβάνομαι σαν τέχνη και επιδιώκω να προσεγγίσω με τα έργα μου, είναι η, επ’ αγαθώ, συγκράτηση νοήματος αιωνιότητας στην εφήμερη χειρονομία μας, η μνημείωση του ελάχιστου και καθημερινού, του περαστικού και ήδη φευγάτου παρόντος, ένα σημάδι στο πέρασμα ανώνυμων ή δικών μας ανθρώπων, ένα κεράκι στην απουσία τους, ο υπαινιγμός μιας παρουσίας άφθαρτης, η ομολογία ζεστού φωτός στον ψυχρό τόπο του άδειου.

Eπιμένω στη ζωγραφική αναπαράσταση, επειδή αυτή μου δίνει τη δυνατότητα να αποδίδω το στιγμιότυπο ως αρχέτυπη εικόνα, το συμβάν ως ιδέα.

Χρησιμοποιώ, επιφάνειες φθαρμένες από προηγούμενες βιοτικές χρήσεις, για να ενσαρκωθεί στο έργο, εκτός από το θέμα και την όποια αναπαραστατική δεξιότητα, η συνεχής υπόμνηση του συλλογικού τόπου και χρόνου από τον οποίο κατάγεται ο συλλογισμός μου και στον οποίο θα ήθελα να απευθύνεται το τελικό αποτέλεσμα της χειροτεχνίας μου.

Eπιλέγω τα θέματά μου με κριτήριο την αναγνώριση τους, τόσο ως εντόπια σήματα όσο και ως οικουμενικά σύμβολα επικοινωνίας των ανθρώπων με την άφατη οικειότητα του μυστήριου που περιβάλει τα υλικά αντικείμενα γύρω μας.

Η διαδικασία της προετοιμασίας και της ζωγραφικής με οδηγεί, κάποιες στιγμές προσήλωσης και πειθαρχίας, σε απρόοπτα ξέφωτα αυτογνωσίας και συμφιλίωσης με την κοινή μας συνθήκη, τον τετελεσμένο κόσμο. Εκεί αποκαλύπτεται η επιφάνεια της ομορφιάς, εκεί συντελείται και η υπέρβασή στην αιωνιότητα και την αλήθεια. Aυτά τα ξέφωτα προσδοκώ και γι’ αυτά εργάζομαι.

Λόγια λέω πάλι, κι η ζωγραφική απομακρύνεται. Σαν να είναι πάντα κάπου αλλού η ύλη και το πνεύμα που ενσαρκώνει. Μακρυά από τις εικόνες της και τις περιγραφές της. Κρατάει μιαν απόσταση, όσο κοντά της κι αν βρισκόμαστε. Στην αύρα αυτής της απόστασης σώζεται το μυστικό της, σώζεται και κάτι από εμάς μαζί του.

Η ζωγραφική μου άσκηση αυτογνωσίας, στοχάστηκε τη σχέση μου με την καταγωγή και τη βιωμένη Ιστορία. Τελευταία παιδεύομαι με το μέτρο στα ζητούμενα του ανθρώπου. Στοχάζομαι μια λιτή ευημερία, τα απολύτως αναγκαία στη ζωή μας. Πως θα ορθώσουμε το ανάστημά μας, απαλλαγμένοι από τα περιττά.

Τίτλος της έκθεσης: "Τα στοιχειώδη". 

Πάνω σε σανίδια από ορεινές γέφυρες, ζωγραφίζω κοπιώντες και πεφορτισμένους και τα ελάχιστα απαραίτητα της ζωής: λίγο φαί, νερό να ευπρεπιστούμε, ένα κατάλυμα, και μια πόρτα ανοιχτή.

Η στενότητα και το μήκος των έργων επισημαίνουν τη στενότητα και το μήκος της οδού που διαβαίνουμε ως την απέναντι όχθη. Τα πεπατημένα ξύλα, ανακαλούν το πλήθος των αγνώστων που τα περπάτησαν. Πάνω τους η ζωγραφική, επιμελημένο σήμα απ’ το πέρασμά μας, αντιστέκεται στη ζωή που μας δαπανά αδαπάνητη.


http://www.benaki.gr/index.asp?lang=gr&id=202020001&sid=1399

http://www.bokoros.gr/index.php?t=recent_work_detail&id=36