Απολογισμοί, προσδοκίες, ευχές, ελπίδες, μελοποιημένες αλήθειες και φωταγωγημένες προκλήσεις, όλα σε συνάρτηση με τις ατομικές προθέσεις και διαθέσεις, περιστρέφονται στο καρουζέλ του Νέου Χρόνου που μας καλεί προς επιβίβαση.
Το καρουζέλ είναι από κατασκευής μια δημοκρατική πλατφόρμα λόγω της κυκλικής τροχιάς του και της δίκαια επιμερισμένης ανύψωσης όλων των θέσεων. Δεν διαχωρίζει πρώτους και τελευταίους. Δεν απευθύνεται σε νικητές ή ηττημένους. Προσκαλεί τους πάντες, αδιακρίτως, σ’ ένα ταξίδι έμπρακτης ισοτιμίας.
Συναντάται σε χώρους μαζικής συμμετοχής και τέρψης, όπως οι πλατείες, τα λούνα παρκ και τα πανηγύρια. Εκεί όπου οι άνθρωποι αποφασίζουν να ενωθούν με το πλήθος των άλλων ανθρώπων, παραδεχόμενοι, ασυνείδητα τις περισσότερες φορές, τη σπουδαιότητα της ευθυκρισίας, που απελευθερώνεται από τον σοφό, αν και ενοχοποιημένο, παιδικό εαυτό τους. Πέραν αυτών το καρουζέλ προσφέρει στους επιβάτες του τη δυνατότητα της εναλλαγής του ίδιου τοπίου. Για όσους, δε, έχουν εξασκήσει την κριτική σκέψη, επιφυλάσσει πλήθος ωφέλιμων διαπιστώσεων κι εμπειριών. Ταυτόχρονα, το καρουζέλ, διασφαλίζει τόσο την ατομικότητα όσο και τη συλλογικότητα χωρίς να διασπά τον κύκλο.
Μια «ρεαλιστική» εκδοχή βέβαια είναι ότι το καρουζέλ κάνει κύκλους προσωρινού θριάμβου γύρω από τον εαυτό του, χωρίς προορισμό, και οι επιβάτες του το ίδιο. Εμβαθύνοντας αυτή την εκδοχή, ίσως το καρουζέλ να απεικονίζει χρήσιμα την επανάληψη της ιστορίας, ειδικότερα και γενικότερα, την οποία επιμένουμε αέναα να επαναλαμβάνουμε λόγω εξοικείωσης μαζί της, ακόμα κι αν διακηρύσσουμε το αντίθετο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το καρουζέλ του Νέου Χρόνου καταφθάνει γεμάτο προσκλήσεις και προκλήσεις. Αναμετρήσεις και καταμετρήσεις. Αλλαγές, προβλέψιμες και μη, που η πορεία τους θα καθορισθεί από ασθμαίνουσες αξίες και «μύθους» όπως αυτός με τους «Σκαντζόχοιρους» του Σοπενάουερ:
[…΄Οταν ο χειμώνας είναι παγερός οι σκαντζόχοιροι ψάχνουν για λίγη ζεστασιά ακουμπώντας ο ένας πάνω στον άλλο. Μα του καθένα τα αγκάθια τρυπούν τις σάρκες του άλλου και τις ξεσκίζουν. Τότε οι σκαντζόχοιροι απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο, αλλά το κρύο τούς πεθαίνει. Σιγά σιγά όμως, με το πλησίασμα και την απομάκρυνση, την απομάκρυνση και το πλησίασμα, κατορθώνουν να βρουν τρόπο για να μην παγώσουν, κάτι σαν μία συμβιβαστική λύση ανάμεσα στον πόνο και την ανάγκη για ζεστασιά..] Επιβάτης στο άτι της προσωπικής του ιστορίας ο καθένας από εμάς, στο πέρασμα των χρόνων ανακαλύπτει –οικειοθελώς ή υποχρεωτικά- την απαραίτητη σύνδεσή του με τους συνταξιδιώτες, μηχανικά απαιτούμενη –και όχι μόνο- για την εύρυθμη λειτουργία του καρουζέλ. Γιατί το αιώνιο αιτούμενο του χρόνου, παρόντος ή μέλλοντος, είναι το πέρασμα της θεωρίας στην πλέον ιερή της στιγμή: την πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου