Τρι­σεύ­γε­νη Γι­αν­να­κο­πού­λου : Φρέ­αρ τῆς λή­θης

ΞΥΠΝΑΕΙ στὸ ζε­στὸ κρε­βά­τι. Ἡ μάν­να ση­κώ­νε­ται νὰ τοῦ φτιά­ξει κα­φέ, φο­ρά­ει τὴ ζε­στὴ μάλ­λι­νη ρόμ­πα της. Τὸ ζω­η­ρὸ κόκ­κι­νο χρῶ­μα της φω­τί­ζει γιὰ λί­γο τὸ δω­μά­τιο. Δί­νει στὸν πα­τέ­ρα τὰ ρου­χα­λά­κια της νὰ τὴν ἀλ­λά­ξει στὸ κρε­βά­τι, ἐ­κεί­νη κρυ­ώ­νει, κλαί­ει σι­γά, δὲν ξέ­ρει πῶς νὰ τὸ πεῖ, δὲ μι­λά­ει ἀ­κό­μα.

       «Βάλ­τα κά­τω ἀ­πὸ τὸ πά­πλω­μα νὰ ζε­στα­θοῦν πρὶν τῆς τὰ φο­ρέ­σεις», λέ­ει ἡ μά­να γε­λών­τας. Ἐ­κεῖ­νος πε­ρι­μέ­νον­τας τὸν κα­φέ του, χου­ζου­ρεύ­ει στὰ ζε­στὰ καὶ τῆς σι­γο­τρα­γου­δά­ει κρα­τών­τας την ἀγ­κα­λιά.

       Ξυ­πνά­ει στὸ ζε­στό της κρε­βά­τι μὲ τὸ τρα­γού­δι του στ' αὐ­τιά της. Ση­κώ­νε­ται φο­ρά­ει τὴν ζε­στὴ μάλ­λι­νη ρόμ­πα της. Φτιά­χνει κα­φέ.

       Ψά­χνει στὸ Δι­α­δί­κτυ­ο. Βρί­σκει τὸ τρα­γού­δι. Πα­τά­ει τὸ ψη­φια­κὸ Play. Τὰ ξε­χα­σμέ­να λό­για ἀ­κού­γον­ται μὲ τὴ συ­νο­δεί­α μιᾶς ὀρ­χή­στρας πε­θα­μέ­νης ἀ­πὸ χρό­νια.

       Με­τὰ τοὺς κερ­νά­ει κα­φὲ προ­σπα­θών­τας νὰ τοὺς κρα­τή­σει γιὰ λί­γο στὴν εὔ­θραυ­στη ἐ­πι­φά­νεια τῆς μνή­μης πρὶν βυ­θι­στοῦν στὸ ἀ­πύθ­με­νο φρέ­αρ τῆς λή­θης.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ

Τρι­σεύ­γε­νη Γι­αν­να­κο­πού­λου (Ἀ­θή­να, 1950)  Ἐρ­γά­στη­κε ὡς ἀ­να­πλη­ρώ­τρια Κα­θη­γή­τρια Οἰ­κο­λο­γί­ας στὸ Τμῆ­μα Πο­λι­τι­κῶν Μη­χα­νι­κῶν τοῦ Δη­μο­κρί­τει­ου Πα­νε­πι­στη­μί­ου Θρά­κης. Ἔ­χει γρά­ψει ἐ­πι­στη­μο­νι­κὰ ἄρ­θρα καὶ βι­βλίο μὲ τί­τλο: Συ­στή­μα­τα, Οἰ­κο­συ­στή­μα­τα καὶ Βι­ω­σι­μό­τη­τα. Φαι­νό­με­να Θερ­μο­δυ­να­μι­κῆς καὶ Αὐ­το­ορ­γά­νω­σης στὸ Σύγ­χρο­νο Κό­σμο (2008). Πα­ρα­κο­λού­θη­σε σε­μι­νά­ρια δη­μι­ουρ­γι­κῆς γρα­φῆς τῶν ἐκ­δό­σε­ων Πα­τά­κη.