Λέ­να Κο­μί­νη : Τὸ ἄ­λο­γο

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΑΓΚΟΜΑΧΟΥΣΕ ἀ­πὸ τὸ βά­ρος τοῦ κά­ρου καὶ τοῦ ἀν­θρώ­που.

            Προ­χω­ροῦ­σε μὲ σκυμ­μέ­νο κε­φά­λι ποὺ σχε­δὸν ἄγ­γι­ζε τὴ γῆ.

            Ὁ ἄν­τρας χω­μέ­νος μέ­σα στὸ παλ­τό του προ­σπα­θοῦ­σε νὰ προ­στα­τευ­τεῖ ἀ­πὸ τὸν πα­γω­μέ­νο ἀ­έ­ρα καὶ τὸ χι­ό­νι ποὺ τοὺς μα­στί­γω­νε.

            Κρα­τοῦ­σε τὰ γκέ­μια καὶ κά­πο­τε ἔ­δι­νε μιὰ κα­μου­τσιὰ στὰ ὀ­πί­σθια τοῦ ζώ­ου.

            Ἐ­κεῖ­νο ἔ­κα­νε προ­σπά­θεια νὰ τα­χύ­νει τὸ βη­μα­τι­σμό του.

            Ὁ δρό­μος ἦ­ταν ἀ­νη­φο­ρι­κός.

            Μέ­σα στὸ μι­σο­σκό­τα­δο οἱ δυ­ό τους ἔ­μοια­ζαν ἑ­νω­μέ­νοι, σὰν ἕ­νας μαυ­ρι­δε­ρὸς ὄγ­κος ποὺ κι­νι­ό­ταν ἀρ­γὰ ἀλ­λὰ στα­θε­ρὰ ἐ­νάν­τια στὴ χι­ο­νο­θύ­ελ­λα καὶ τὸν κρύ­ο ἀ­έ­ρα ποὺ τοὺς δι­α­περ­νοῦ­σε.

            Τὸ ἄ­λο­γο ἔ­στρε­φε ποὺ καὶ ποὺ τὸ κε­φά­λι πρὸς τὸ πλά­ι, σὰν νὰ ἤ­θε­λε νὰ τὸν δεῖ, σὰν νὰ ἤ­θε­λε νὰ τὸ δεῖ.

            Ἐ­κεῖ­νος κοι­τοῦ­σε μό­νο κά­τω, τὸ ἄ­λο­γο ἤ­ξε­ρε τὸν δρό­μο.

            Σκε­φτό­ταν πὼς δὲν ὑ­πῆρ­χε κα­νέ­να νό­η­μα σὲ αὐ­τὴ τὴν προ­σπά­θεια χω­ρὶς προ­ο­ρι­σμό.

            Δὲν εἶ­χαν νὰ πᾶ­νε που­θε­νά, δὲν ὑ­πῆρ­χε κα­νεὶς νὰ τοὺς πε­ρι­μέ­νει.

            Τὸ ἄ­λο­γο στα­μά­τη­σε ἀ­πό­το­μα. Λύ­γι­σε τὰ μπρο­στι­νά του πό­δια.

            Ὁ ἄν­τρας σή­κω­σε τὸ κε­φά­λι του καὶ τὸ κοί­τα­ξε μὲ οἶ­κτο.

            Ἦ­ταν χρό­νια μα­ζί, σὲ κα­λοὺς και­ρούς, στὴ δου­λειά, στὴ βόλ­τα.

            Κα­τέ­βη­κε καὶ τὸ πλη­σί­α­σε.

            Γο­νά­τι­σε μέ­σα στὸ χι­ό­νι δί­πλα του καὶ τοῦ χά­ι­δε­ψε τὴ χαί­τη.

            Ἦ­ταν μό­νοι πιά.

            Ἔ­βγα­λε τὰ γάν­τια ἀ­πὸ τὰ χέ­ρια του καὶ τὸ ἔ­λυ­σε ἀ­π’ τὸ ζυ­γό.

            Ἐ­κεῖ­νο ἔ­πε­σε στὸ πλά­ι.

            Ξά­πλω­σε δί­πλα του κά­τω ἀπ’ τὸ μουν­τὸ οὐ­ρα­νό.

            Ἄν­θρω­πος καὶ ζῶ­ο ἔμ­πλε­ξαν τὰ τέσ­σε­ρα ἄ­κρα τους καὶ ἔ­νι­ω­σαν τὴ ζε­στα­σιὰ ὁ ἕ­νας τοῦ ἄλ­λου.

            Τὸ ζῶ­ο τὸν κοι­τοῦ­σε στὰ μά­τια μὲ εὐ­γνω­μο­σύ­νη. Τὸ ἴ­διο καὶ αὐ­τός.

            Ὁ πα­γω­μέ­νος ἀ­έ­ρας θέ­ρι­ζε τὰ κορ­μιά τους. Τὸ χι­ό­νι τοὺς σκέ­πα­ζε.

            Ἔ­μει­ναν ἀ­κί­νη­τοι νὰ κοι­τι­οῦν­ται μέ­σα στὸ λι­γο­στὸ φῶς .

            Γιὰ μιὰ στιγ­μὴ ἔ­νοι­ω­σε μέ­σα του κα­λά, ὅ­πως ὅ­ταν εἶ­σαι στὸ σπί­τι μὲ φί­λους.

            Εἶ­ναι ὡ­ραῖ­ος τρό­πος νὰ πε­θαί­νεις, εἶ­πε στὸ ἄ­λο­γο.

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση.

Λέ­να Κο­μί­νη ( Ἀ­θή­να 1956). Χη­μι­κὸς μὲ με­τα­πτυ­χια­κὲς σπου­δὲς στὸ Πα­ρί­σι. Δι­ή­γη­μά της ἔ­χει συμ­πε­ρι­λη­φθεῖ στὸ βι­βλί­ο τῆς Ἑ­ται­ρεί­ας Συγ­γρα­φέ­ων Ἰ­ω­άν­νης Ζε­με­νός, Α΄ Συ­νάν­τη­ση Φαν­τα­σια­κῆς Λο­γο­τε­χνί­ας (ἐκδ. Αἴ­ο­λος, 2015). To ὀ­πτι­κο­α­κου­στι­κὸ ἔρ­γο της, ΤΟP 10, ἐ­πι­λέ­χθη­κε ἀ­πὸ τὴν Ὁ­μά­δα Depression Era καὶ πα­ρου­σι­ά­στη­κε στὴν Biennale Θεσ­σα­λο­νί­κης τὸ 2015.

Εἰκόνα: Τὸ κάρο. Χιονοσκέπαστος δρόμος στὴν Ὀνφλέρ (1865) ἔργο τοῦ Κλώντ Μονέ.